Opgroeiende met ADHD, voelde ik mij niet persé anders als de leeftijdsgenoten rondom mij.
Ik wist dat ik leed aan een leerstoornis, maar ik werd goed begeleid en nam medicatie (die wel een serieuze invloed had op mijn persoonlijkheid. Ik werd er slaperig van en had moeilijkheden met slapen.).
Ik ben altijd een vrij opgewekt en actief persoon geweest, of ADHD hier iets mee te maken heeft kan ik niet met zekerheid zeggen, maar het heeft zeker invloed gehad op mijn schoolcarrière en mijn relatie met leerkrachten.
Ik kan zeggen dat ik zeer goed begeleid werd tot en met de eerste graad van het secundair onderwijs. Natuurlijk waren er in de lagere school negatieve ervaringen die te maken hadden met het hyperactieve kind dat ik toen was, maar die hadden weinig tot geen invloed op de manier waarop ik school zag.
Zoals ik zei ging mijn schoolcarrière vrij tot zeer goed tot en met de eerste graad van het secundair onderwijs. Ik haalde goeie punten, was sociaal tegenover mijn medeleerlingen en leerkrachten, en ging relatief graag naar school (natuurlijk vind je school als kind niet het einde van de wereld, maar ik had zeker geen moeilijkheden met het naar school gaan.). De tijd om de tweede graad van het secundair onderwijs te starten brak aan: ik nam inmiddels geen concentratieverhogende medicatie meer en ik verhuisde naar een school een kilometer van mijn oude school vandaan (dit omdat de oude school geen ASO boven de eerste graad behuisde).
Het verschil van mentaliteit in deze school was meteen duidelijk. Leerkrachten gaven weinig tot niks om het individu, en waren maar op één ding gericht: resultaten. Tijd voor individuele begeleiding kon of wou men niet maken. Er werd ook met veel onbegrip gereageerd op mijn (inmiddels iets afgenomen) hyperactiviteit. Ik werd gestraft voor de meest banale dingen en rebelleerde uit frustratie harder terug. Langzaam maar zeker verdween mijn interesse in school en dat was ook te zien aan mijn resultaten. Leerkrachten zagen me aan voor een luie, ongeïnteresseerde rebel die niets beter te doen had als het leven van de leerkrachten net dat ietsje moeilijker maken. Met andere woorden: een lastpak.
In realiteit waren het de leerkrachten die langzaam maar zeker mijn leven moeilijker maakten: ik had geen vertrouwenspersoon, iemand waartegen ik mijn hart kon luchten over mijn situatie; en met de meeste leerkrachten klikte het niet zo goed; in één uitzonderlijk geval zelfs uitermate slecht (deze “uitzondering” heeft me uiteindelijk zelfs een heel trimester geschorst voor haar lessen, zowat het slechtste wat een leerkracht kan doen als die wilt dat zijn leerling iets bijleert.).
De school had langzaam aan mij hyperactiviteit omgetoverd in pure oninteresse en afkeer voor het schoolsysteem. De school zag me als ongewenste leerling en gaf me in plaats van een C-attest, een B attest met uitsluiting voor elke richting die in die school te volgen was. Waardoor ik gedwongen was van school te veranderen.
Ik was destijds geïnteresseerd in fotografie, dus ging ik Audiovisuele vorming studeren in een kunstschool in Hasselt. Hoewel de begeleiding hier uitermate goed was (er is letterlijk alles gedaan om me te motiveren voor school), was mijn houding tegenover school niet meer dezelfde, wat ervoor zorgde dat ik tegen het laatste jaar van mijn secundaire schoolcarrière volledig uitgebrand was.
Ik heb tevergeefs geprobeerd 2 keer dit laatste jaar af te ronden, voor ik doorhad dat het geen zin had.
Ik besloot er een jaar tussen uit te gaan vooraleer ik mijn middelbaar diploma zou halen in het tweedekansonderwijs.
Onrechtstreeks heeft ADHD dus een zeer grote invloed gehad op mijn leven. Maar wat een zeer grotere rol speelde is het onbegrip van sommige mensen op kinderen met ADHD.
Soms vraag ik me af waar ik nu zou staan moest ik in dat derde jaar van mijn secundair onderwijs beter begrepen en begeleid zijn geweest.
Vincent Agten, 21 jaar